Երեխաներին սիրելու համար փուչիկներ, ծաղրածուներ ու նվերներ չեն պետք, այլ նրանց համար ապահով ու արդար Հայրենիք է անհրաժեշտ, ուր կլինեն թե փուչիկներ, թե նվերներ, թե համերգներ։
Մի տեսակ դատարկ բաժակաճառի է նմանվում երբ չկա հող, չկան այդ նույն երեխաների երջանիկ ապրելու իրական գրավականները, բայց կան փուչիկներ ու մեծերի դատարկ խոստումներ։ Ընդհանրապես մի տեսակ բաժակաճառերի է վերածվել ամեն ինչ։
Նույն մեծիկները նույն փոքրիկներին տանում են եկեղեցի կնքվելու, բայց նույն փոքրիկները տեսնում են մեծիկների մի այլ խմբաքանակ, որ ծեծում են այն հոգևորականին, որն իրեն կնքում է, հետո ծեծող ու այդ ծեծը հանդուրժող մեծիկները եկեղեցի տեսնելիս չգիտես ինչու խաչակնքվում են, հետո փոքրիկները տեսնում են , որ իրենց եղբայրները, հայրերը զոհվում են ու զոհվածների ծնողներին նույն խաչակնքվող մեծիկները զգետնում ու հետո բոլորը միաբերան ասում են որ ինչ անում ենք երեխեքի համար ենք անում։
Արցախի ու Կիրանցի բալիկնեդն էլ իրենց տունն ու տեղը, իրենց ընկերներին ու խաղաղ մանկությունը կոցրած, մի ակնթարթում ծերացած նայում են մեծիկներին ու երևի մտորում, որ կամ մեծիկները դեր են խաղում կամ էլ չեն հասկանում , որ իրենց երջանիկ մանկության համար փուչիկ ու ծաղրածու չի պետք այլ Հայրենիք ու վստահություն, որ մեծիկները իրենց չեն դավաճանի։
Մի խոսքով տխուր է ու դժվար նայել փոքրիկների մեծիկներին հավատով հառված աչքերին։
