փաշինյանական մտածելակերպը զարհուրելի է։
Չես կարող չմտածել, որ այս մարդը պետական շահ ասվածից կամ շատ հեռու է, կամ էլ հատուկ թշնամուն է դուր գալիս, ու թշնամու շահն է առաջ քաշում։ Շուշիի բնակիչների վերադարձի` հայկականության շուրջ շարունակվող վարչապետի վիճակն առավել ծանրացնող բացատրությունները ակնհայտ խտրական են, միաժամանակ, մարդու իրավունքների տեսանկյունից։ Փաշինյանը օր-օրի մի նոր արդարացումներ է մոգոնում, փորձում է համոզել, որ հայերը չափազանց խտրական, իրենց տարածքում այլ ազգերի չհանդուրժող, եւ այդտեղից որպես հետեւություն, 90-ականներին էթնիկ զտումներ իրականացրարծ ժողովուրդ են։ Այսինքն նույն բանն է ասում, ինչ թշնամին։ Ու մենք հիմա ազգովի պետք է հերքենք պետության գլխի դուրս տվածը։ Դրա համար էլ թիվ մեկ ամբիոնից շարունակում է ճամարտակել, որ Շուշին ադրբեջանական է, քան հայկական.. Փոխանակ երկրի թիվ մեկ դեմքը օր ու ժամ չունենա ու ամեն օր զբաղվի ռազմագերիների հարցերով, տնավեր դարձած մեր հայրենակիցների տան հարցերով, ընկել է հայ ժողովրդի ջանն ու փորձում է մեզ համոզել, որ մենք հանգիստ նստենք մեր տեղն ու ինքը կորոշի մեր ճակատագիրը։ Ստացվում է, որ հազարավոր զոհերի հաշվին այս մարդը փորձում է սեփական շահը առաջ քաշել, առանց մտածելու, չէ, լավ էլ մտածել էին, որ «հանուն ոչնչի» են զոհվել։ Կոտկախ տխեղծին (կամովին) օգտագործելը թշնամու շահերի համար, այն էլ ինչպես է հարմար, դրա համար էլ դեռ տեղում է ու շարունակում է մոլեգնել։ Թշնամուն իր շահն է հետաքրքիր, կոտկախին թշնամու շահը։ Ըստ երեւույթին իր շահը.. Ահա, թե ինչպես է պատահում, որ ազգակործան պատուհասը առանց միջնորդի չի կարողանում քայլել..
Հեղինակ՝ Ա․Հայրապետյան
